Este camino me recuerda unos versos de un que escribí dedicado a, para mí, nuestra mejor poeta gallega. As miñas mans húmidas agariman fieitos,toxos e carraxentos bidueiros. A miña alma latexa na montaña o meu corazón estoupa na pradaría o asubío do vento no outeiro suspira, clama e reclama. Francisco Vila ("A María Rosalía Rita, dende lonxe", poema. A Coruña 2007) Maricarmen, tus colores, con su magia,enamoran.
Este camino me recuerda unos versos de un que escribí dedicado a, para mí, nuestra mejor poeta gallega.
ResponderEliminarAs miñas mans húmidas
agariman fieitos,toxos
e carraxentos bidueiros.
A miña alma latexa
na montaña
o meu corazón estoupa
na pradaría
o asubío do vento
no outeiro
suspira, clama e reclama.
Francisco Vila ("A María Rosalía Rita, dende lonxe", poema. A Coruña 2007)
Maricarmen, tus colores, con su magia,enamoran.
¡ que follas ! que gusto da miralas
ResponderEliminarMais me gustou pintalas!..Carmen
ResponderEliminarGracias Francisco.
ResponderEliminarMagia tienen los bosques donde yo pinto que enamorada me tienen como mágicos son los poemas y quien los escribe.
Esa vexetación
ResponderEliminaresas follas tan fermosas
esa alfombra de felgos.
Están pintados dunha maneira
que parece que esteñan falando
Carmen me encanta que menciones los felgos porque a pesar de no estar pintados detalladamente, sí están representados con los toques de color verde
ResponderEliminar